Yanıp sönen sokak lambasına bakıp dururken söylenecek milyonlarca kelimeyi bir araya getirme derdindeyim.
Damlalar ruhuma dökülüyor.
Dışına çıkmasına izin vermek istemiyorum.
Ne olmak derdinde olduğunu bilmeyen düşüncelerim ne olduğunu bulmaya çalışan beynimle savaş içinde…
Bir kaç cümle bir kaç hüzünlü cümle ile damla damla yanan gözlerim esir…
Kime göre yaşanır ki bu dünyada…
Ben ya da benlik kavramı sahibini bulur mu acaba herkeste…
Herkes ben gibi sanırım ama senler benler hep umursamazlıklarda kaybolup gidiyor.
Bu kadar mı basit acaba söylenecek kelimeler. Belki sinir ötesi…
Yada nereye gideceğini bilmeden ama yerini buldu.
İsyanda burada başlıyor.
Suskunluğuma inat isyan…
Hep olasılıklar üzerine kurulu hayatımın bilinmez zamanında kaybolup gitmesin artık zaman…
Cümlelerim kime ne anlatıyor acaba düşünürken, yazdığım harfte bile kendime göre değilim.
Kime göre yaşanır bu hayat…???
Geride bıraktıklarımdan sadece o aklımda…
Aklıma her gelişinde damla damla olan yürek gün yüzüne çıkmasa da o aklımda hep…
Sarılmak isteyip de varlığıma bugüne kadar var olan varlığıma inat yapamadığım…
Gitmeyin derken ömrüme son verecek kadar isyan dolu yüreğim…
Bağırıp haykırmak rahatlatır mı acaba yada beni yeniden bu dünyaya getirir mi…???
Belki de yapmam gerekti…
Suskunluğum herkese benden uzak bir dünya kurduruyor…
Hep içimde kaldı kelimeler…
Dışa vurulması gereken onca cümle onca kelime…
Boş sohbetlere kurban oldu gitti.
Varlığımın göstergesi yerleri de terk etmek böyle oluyormuş demekki…
Her şeye yeniden dediğim her gün gibi bu da dünde kalacak…
Ben yine aynı ben..
Herkes yine aynı…
Cümlelerim elbet bir gün yerini bulur…
Menfaat dünyasının beklentisiz insanlarına hasret şu yüreğimde dönüp dursun bu dünya…
Belki nasılsın diyen birileri çıkar…
Arkasında kendisi olmadan beni soran kelimeler dökülüp gider..
Belki……..
