Bu gece ay ışığı yok deÄŸil mi… Bu ÅŸehir karanlık ve aydınlanmayacak. Hani güneÅŸ olmak var ya doÄŸan her sabahta… Ezanlar okunurken… Duman duman… Zaten hep hayal deÄŸil mi… Sanırım… Yokluk bu…
Oysa her ÅŸey olmak vardı… Ve ÅŸimdi hiçbir ÅŸey… Kokla ÅŸimdi papatyaları doya doya…
Yalnızlıklara dost olunmaz deÄŸil mi.. Yalnızlık bu zaten adı üstünde… HerÅŸey yalnız bırakıyor demekki hiçbirÅŸey olunca… ve zaman kaybı.. Kaybolan tüm herÅŸey gibi… GeçmiÅŸten geleceÄŸe… Hani nesilden nesile… hani duman duman masadaki sigara ve kül tablası…
Umuttu sadece o daÄŸlar.. Sadece umut… Beklentisiz, olmayacağını bile bile…
Seni istikbal için gelmek cihana…
ve başkasından almak sonra geliş müjdeni..
bir nefes dinlemeden yıllarca koÅŸmak sana…
Sadece umut belkide hayal taa beÅŸikten mezara kadar…
Yok olmaksa çare; yokum… Taki varlığım bir iÅŸe yarayana kadar.. Unvansız.. Adı olmayan herÅŸey için..
Belki mutluluÄŸun adı bu olur.. Yokluk.. Yıllar sonra beklenen… Ve baÅŸkaa.. Öylece kalsın hep kaldığı yerde… Bir ÅŸiir, bir sıcaklık, bir de keÅŸkeler… Hani neydi bahaneleri yoktur… Varsa eÄŸer.. Uzak kalmak belki mutluluÄŸun unvanı olur…
Olsun… Yarın ay doÄŸar yine… Hiç olmak adına.. Gemiler çoktan yanmıştı zaten… Havai fiÅŸeklere de gerek yoktu… Her suskunluÄŸumda… Belki de bir anı olmalı bu gidiÅŸ… Sabah ezanlarında okunan dua gibi…
Yokum…
Eskiden bir kağıt.. bir kalem.. bir de sigaram.. diye başlayan şiirlerim vardı. yalnızlığımın tek dostu gecelerde karalanmış cümleler ile anlatmaya çalışırdım kendimi… Bazen umut olurdu her kelimem bazen de koca bir YOK luk...
DEVAMINI OKU